Hoe vaak worden er compromissen gesloten in vergaderzalen? Waarbij alle partijen uit elkaar gaan en allemaal het gevoel hebben dat ze gewonnen hebben? Een futloos akkoord zonder duidelijke richting?
In België zijn we daar meester in. In elk geval de politiek.
Vreselijk.
Een voorbeeld?
Koning Filip zou de wetteksten ondertekenen met Philippe, zoals op zijn geboorteakte staat. Het kot was te klein natuurlijk. Dus het Belgisch compromis is nu dat de Nederlandse versie met Filip en de Franse met Philippe zullen ondertekend worden.
WTF?!
Maar dat is dus wel echt.
Bah.
Agree to disagree
Een veel betere manier om uit elkaar te gaan, is agree to disagree. Het eens zijn dat je het niet eens bent.
Dat je bereid bent om het te proberen.
- Vind iemand het schadelijk?
Dan doen we het niet. - Zijn er bezwaren? Dan spreken we die uit.
Want bezwaren maken het beter. Zie een bezwaar dan ook als een cadeautje. - Is het goed genoeg om te proberen?
Gas geven dan.
Natuurlijk wel onder voorwaarde dat je duidelijke afspraken hebt rond de duur, de verwachte uitkomst en de inspanning die het kost.
Alles is een experiment.