De eerste pannenkoek mag verbrand en verfrommeld zijn.
Dat is bijna een vereiste.
En daarna gaat het beter. Want dan is de pan warm, is de focus gerichter en ben je vastberaden om vanaf nu wél elke pannenkoek te doen lukken.
Kunnen we de rest van het leven ook eens wat meer spreekwoordelijke pannenkoeken bakken?
Waar we de perfectie laten varen ten voordele van de actie?
Doen, niet perfect lukken en dan wél de juiste richting vinden?
Want potverdorie, het moet altijd toch nogal perfect zijn.
Awel.
Ik vind van niet.
Aan jou om daar mee eens te zijn of niet, en dat is helemaal ok.
Ik wil niet perfect zijn, want in mijn wereld bestaat perfectie niet.
Er bestaat wel “uitmuntendheid”. Of excellence, in’t Engels.
En daarnaar streven is wat mij betreft een nobeler doel dan streven naar perfectie.
Excellence over perfection